08.55 uur
Teamkamer FACT Zuid. Hulpverleners druppelen binnen, jassen, tassen gaan over stoelen die achter een rij pc’s staan, in het midden de grote tafel waar iedereen aanschuift. Collega Davey zet de beamer aan.
09.05 uur
De digibord-bespreking begint. Ook een collega van de kliniek schuift aan, zij doet verslag. ‘Het gebeurt regelmatig dat collega’s maar ook ketenpartners aansluiten bij dit overleg,’ legt Marjan uit. ‘Onze werkdag start iedere dag hier. We lopen de cliënten langs waarvan de zorg wordt ‘opgeschaald’, plus de nieuwe cliënten. Taken worden verdeeld.’
Om de tafel zitten SPV-en, een verslavingsdeskundige, een SPH, een ervaringsdeskundige, een maatschappelijk werker i.o. en een psychiater. Niet aanwezig zijn de trajectbegeleider, psycholoog, systeemtherapeut en de arts-assistent.
Marjan: ‘We hebben allemaal onze eigen cliënten in onze caseload, we zijn zogezegd eerste dossierhouders. We streven ernaar dat het hele team de cliënt kent, iedereen werkt vanuit zijn eigen expertise'.
Verder met het digibord, sommige namen worden verwijderd, omdat de situatie weer gestabiliseerd is.
09.23 uur
'Heb jij tijd voor een crisis?' vraagt de een aan de ander. ‘Meisje, punky, alto, jaren 80, een beetje Bowie. Misschien iets voor jou?’ Gelach. Dan weer serieus volgt de probleembeschrijving.
09.32 uur
In de rondvraag een tip: ‘Er is een mooie film verschenen over bemoeizorg, ‘U hebt een probleem’ (van Esra Piké, red.) Kijken allemaal!’
09.37 uur
De vergadering is klaar. ‘Genoeg te doen,’ zegt Marjan. ‘Even een paar tefoontjes.’ Marjan zit achter de pc, schriftje ernaast, mobiele telefoon. ‘Ik bel even de partner van een cliënt terug, er schijnen problemen te zijn.’ Op de achtergrond gaat het overleg tussen enkele collega’s door. Aan de muur hangt een grote kaart van Arnhem, het werkgebied van het team omcirkeld.
09.41 uur
‘Goedemorgen…. Het gaat niet goed met uw vrouw?... Gevoel alsof ze met het leven gaat stoppen?’ Marjan maakt aantekeningen. ‘Suf?... Slaapt slecht … U maakt zich veel zorgen … Uw vrouw gebruikt nu geen medicijnen?.... Ik ga overleggen met de psychiater en bel u zo snel mogelijk terug.’
09.45 uur
Psychiater Jasha loopt de teamkamer binnen. Marjan vraagt om een afspraak voor haar cliënt. Jasha zoekt achter de pc in zijn agenda naar een plekje, om de vrouw zo snel mogelijk te zien. ‘Ik zit bomvol,’ mompelt hij. ‘Wanneer moet ik ademhalen, plassen en eten?’
09.50 uur
Marjan noteert haar contacten in XM-care. ’Ik probeer het gelijk te doen, maar meestal wordt dat pas aan het einde van de dag. Ik gebruik nog steeds een schriftje, ook voor telefoontjes en bezoeken onderweg. Ik ben niet zo van de Ipad.’ Tussendoor probeert Marjan een cliënt te bellen en maakt ze een rapportage. ‘Kijk, we splitsen onze verslaglegging in directe, indirecte en reistijd.’
Marjan: ‘Soms word je hier gillend gek, bijvoorbeeld als je collega’s te hard praten en je zit zelf geconcentreerd te werken. We hangen veel aan de telefoon. Met de gemeente, de wijkcoaches, afspraken maken voor keukentafelgesprekken, et cetera. Na het digibord-overleg vliegen de meeste collega’s uit naar hun afspraken, twee personen blijven altijd fysiek aanwezig op de Braamberg, voor binnenlopende cliënten.’
10.20 uur
Marjan gaat op zoek naar een spreekkamer voor de volgende afspraak, ondertussen haalt ze haar postvak leeg.
10.31 uur
De behandeling van deze cliënt wordt na 3,5 jaar afgesloten. Na een psychose volgde destijds een opname, daarna ambulante behandeling en begeleiding. ‘Hoe vind je het dat de behandeling gaat stopen?’ informeert Marjan. Cliënt: ‘Misschien is het wel een bevrijding. Ik had niet verwacht dat ik weer aan het werk zou komen, dat ik er überhaupt uit zou komen.’
11.19 uur
Vertrek uit de parkeergarage, richting Arnhem Zuid. Op weg naar een man van middelbare leeftijd die vorig jaar een forse psychose heeft gehad. Hij liep ontkleed door de wijk, belde bij buren aan en kwam uiteindelijk op het politiebureau terecht, waarna hij werd opgenomen in de Braamberg. Hij gebruikt cannabis, iets dat veel voor komt bij onze cliënten, vertelt Marjan. ‘Maar ook speed en coke, veel cliënten hebben een dubbeldiagnose. Deze meneer heeft een depot; iedere maand worden zijn medicijnen geïnjecteerd. De druk dat het nu goed moet gaan is groot. Veroorzaakt hij weer overlast, dan zal de woningbouwvereniging besluiten hem zijn huis uit te zetten.’
11.30 uur
‘Wil je koffie?,’ vraagt de man, terwijl Marjan plaatsneemt op de bank. ‘Het is hier koud, dus als je het niet erg vindt houd ik mijn jas aan,’ zegt ze. ‘Hoe denk je nu over het depot?’ informeert Marjan even later. ‘Ik wil stoppen, ik heb last van bijwerkingen, ik heb jeuk.’ Marjan: ‘De jeuk zou ook door het blowen kunnen komen.’ De man wuift het weg, zijn gebruik valt mee zegt hij, hoogstens vijf blowtjes per dag. Marjan: ‘Maar als je stopt met medicijnen, dan kom ik wel vaker langs om te kijken of het goed met je gaat.’ De man kijkt wat verschrikt, dit leek niet de bedoeling.
11.55 uur
Terug naar de Braamberg. Lunchen? ‘Meestal komt het daar niet van, ik eet mijn brood vaak achter mijn pc of in de auto onderweg.’ Marjan vertelt hoe fijn ze het vindt om dagdiensten te draaien, na al die jaren onregelmatig in de kliniek te hebben gewerkt. Het bevalt haar goed.
Straks achter haar bureau wil ze haar gesprek in het kader van de gesprekkencyclus voorbereiden. Vanmiddag ook een paar huisbezoeken. Maar het kan zomaar anders lopen, geeneen dag loopt zoals gepland.
13.40 uur
Vertrek naar een Turkse, slecht Nederlands sprekende meneer in Huissen. Hij leidt aan PTSS, heeft last van basaal wantrouwen. De man sliep lang met een knuppel naast zijn bed, en vond dat hulpverleners moesten zorgen dat de wereld gered werd. Hij is even opgenomen geweest. Medicatie is nu gericht op anti-psychose. De man wil niet behandeld worden, maar heeft wel behoefte aan contact. Dus het FACT-team komt regelmatig langs en af en toe heeft hij een gesprek met de psychiater. ‘Het zorgt ervoor dat hij redelijk blijft functioneren,’ zegt Marjan.
In de straat waar we parkeren ligt het vuurwerkafval nog op straat en tussen de struiken. Op de stoep een in elkaar gevallen kast, in de tuin een winkelwagen.
Marjan belt aan, de man laat ons binnen. Hij geeft Marjan een kushand en presenteert een lange reep komkommer met zout er op. Spontaan maakt hij thee voor haar, met grote precisie.
14.10 uur
In de auto vertelt Marjan: ‘We gaan uit van wat de cliënt wil. Je probeert vanuit alle leefgebieden naar een cliënt te kijken, vragen te stellen. Over wonen, vrije tijd, dagbesteding, medicatie, sociale contacten, et cetera. Het meest interessante vind ik de gezinnen, waar ook kinderen in het spel zijn. Het is mooi als je dan iets kunt betekenen, ook praktisch gezien. Er zijn veel mensen die weinig zelfinzicht hebben, ondanks de psycho-educatie die ze krijgen. Eigenlijk vinden dat er niks aan de hand is, terwijl het regelmatig mis gaat.’
Auto aan de kant. Marjan belt Ati, die op de fiets zit, op weg naar een cliënt. Ati is verlavingsdeskundige en ging op bezoek bij de man van vanmorgen, die geen depot meer wil, überhaupt geen medicatie. ‘Eigenlijk is het nu wachten tot het weer mis gaat,’ zegt Marjan.
15.00 uur
Op bezoek bij een Koerd, die als tienjarig jongetje door zijn ouders naar familie in Nederland werd gestuurd, vanwege een betere toekomst. Een schaars ingericht appartement in Arnhem Zuid. Verheugd laat hij Marjan een brief zien waarin staat dat hij op gesprek mag komen bij een werkgever. De man rookt de ene sigaret na de andere, praat druk en snel, de immens grote televisie staat aan, de beelden knallen de kamer in.
15.45 uur
Terug naar de Braamberg. Voor rapportage, bijwerken van XM-care, zorgen dat de behandelplannen op orde zijn. Niet vergeten: ook het invullen van de HONOS- en MANSA- scorelijsten.
Ben je wel eens bang, informeer ik, om in je eentje ergens naar toe te gaan? Marjan: ’Nee, meestal niet. Een eerste bezoek doen we altijd met zijn tweeën. En als we willen kunnen we de wijkagent inschakelen.’
16:05 uur
Op weg naar de teamkamer komt Marjan Jasha tegen. Ze doet verslag.
16:10 uur
Collega Ati praat Marjan bij over een cliënt, de eerste trek wordt gestild met crackers en bananen. Ati vertelt: ‘Het FACT-team Arnhem bestaat nu drieënhalf jaar. Een grote groep heeft verslavingsproblemen, tweederde gebruikt middelen, dat geeft psychische klachten. De vraag is wat er het eerste bestond. Onbetrouwbaarheid hoort bij het verslavingsgedrag. Ik heb er geen oordeel over, het gebeurt. Een veilige woonplek en een netwerk van mensen die niet gebruiken, dat is een voorwaarde om er uit te kunnen komen.’
Collega Jip komt binnen en blaast even stoom af over de gang van zaken rondom een cliënt. De aanwezige collega’s vertellen: ‘Dat FACT leidend is, daar is nog niet iedereen van doordrongen. Dat moet je faciliteren, met ruimte en met beleidsafspraken. FACT beoogt zo kort mogelijk te behandelen. Door samen te werken met afdelingen en ketenpartners loop je soms het risico om de regie over de cliënt kwijt te raken. Als FACT houden we daarom een roadshow; we gaan naar afdelingen toe om onze werkwijze uit te leggen. FACT heeft zich bewezen. Alles binnen één team behandelen werkt het beste. FACT-werk is soms ook: onconventioneel door muren heengaan. Iets voorelkaar krijgen, in contact komen. Inderdaad, we houden ons zelf niet altijd netjes aan de regels.’
16:45 uur
Marjan pleegt een laatste telefoontje en werkt haar rapportage bij. Morgen weer een dag.
