purper 31
jaargang 5 2014
03
Dit artikel bevat:
ACHTENTACHTIG
PORTRETTEN
Ter ere van tien jaar Longstay in Zeeland.

Door Hanneke Sizoo
De initiatiefnemer

Geestelijk verzorger Marco Luijk kwam op het idee door een gedicht van Huub Oosterhuis, met de titel: ‘Delf mijn gezicht op.’ Marco werkt op de locatie Zeeland van de Pompestichting, de plek waar de patiënten veelal de rest van hun leven blijven. ‘Ieder mens heeft het recht op een gezicht. Naar buiten toe hebben onze patiënten het gezicht van een dader, maar ze hebben meer gezichten. Ook die van slachtoffer.’ Gezichten vastleggen is een heikel punt, vanwege privacy. Zeker wanneer je met de beelden naar buiten wilt gaan, een grote wens van Marco. Hij kwam in contact met kunstenaar Henk Hage, die jarenlang zelfportretten schilderde op kleine paneeltjes. De stijl van werken sprak Marco enorm aan. ‘Henk is in staat de kenmerken in het portret te vangen, zonder dat het voor anderen tot een herkenbaar persoon leidt. ‘Het criterium is niet of het lijkt. Het gaat om de ontmoeting en hetgeen je bijblijft.’

Om anderen te enthousiasmeren en een idee te geven van wat het kan worden, organiseerden Marco en Henk een pre-expositie in ‘De Nieuwe Gang’ in het klooster in Beuningen, waarvoor negenenzestig portretten en negentien zelfportretten bij elkaar werden gehangen. De expositie werd geopend door directeur Betty Brouns, die zelf ook geportretteerd werd. Ook was er een proefsessie met enkele patiënten. De toestemming is binnen, nu is het een kwestie van fondsen werven om het project te financieren. Achtentachtig schilderijen, daar is kunstenaar Henk Hage grofweg een jaar mee bezig, een paar dagen per week. Ook is het de bedoeling een boek uit te geven met alle portretten en bijbehorende verhalen. De crowd funding actie loopt inmiddels. Belangstellenden die het idee sympathiek vinden, kunnen dit project steunen. Verdere informatie bij Marco Luijk: m.luijk@pompestichting.nl en Henk Hage: henkhage@planet.nl




















De kunstenaar

‘Ik kijk niet alleen met de ogen, maar ook met het hart,’ zegt Henk Hage in de film van Anton Houtappels. De opnamen zijn gemaakt in het atelier van Henk, waar hij op dat moment Betty Brouns portretteert. ‘Vanaf het moment dat iemand binnen komt begint het. De intentie om met iemand aan de slag te gaan is er al. Iets valt je op en blijft hangen. Ik maakte de afgelopen periode veertig portretten om warm te lopen, te kijken hoe het gaat. Al die ontmoetingen gaan onder je huid zitten. Tijdens het schilderen ontstaat er vaak een gesprek, het maakt niet uit over wat.’

Henk: ‘Je moet wel in contact zijn met de persoon die je schildert. Maar niet iedereen geeft zich bloot. Toch vallen er altijd wel wat schillen af. Voordat ik begin pak ik intuïtief een paar kleuren. Zodra het schilderij concreter wordt, begint het ploeteren. Gemiddeld heb ik twee uur nodig voor een portret, maar er zullen mannen zijn die minder zitvlees hebben, dan moet ik het daar mee doen. Soms is er een moment dat ik het niet meer weet en vastloop. De beweging, de motoriek van mijn hand die dan volgt is onbewust en ongecontroleerd. Het brengt vaak een verandering teweeg in het schilderij die heel goed werkt. Dan gaat er bij mij een deurtje open en mooi genoeg bij de ander vaak ook. Ik geef geen oordeel over de binnenkant. Natuurlijk, je kunt iemand een spiegel voorhouden waar de ander niet in wil kijken. Dat is ingewikkeld. Dan verzand je in een discussie over de vraag of iemand er wel of niet op lijkt. Het mooie is dat we die discussie nu niet hoeven voeren, want het is juist niet de bedoeling dat het lijkt. Het is een mooi project. Alleen al de reuring die het veroorzaakt is wat waard.’


‘Ik ben een paar keer op bezoek geweest in Zeeland, heb de sfeer geproefd en een paar gesprekken gevoerd. De proefsessies verliepen goed. De mannen vonden het leuk en ik ook. Ik heb me nu al verbonden aan dit project, voel me betrokken. In Zeeland kom ik in een ruimte te zitten waar iedereen naar binnen kan kijken. Daarnaast wil ik graag een blog bij gaan houden, zodat iedereen op de voet kan volgen wat ik doe.’

Delf mijn gezicht op, maak mij mooi.

Wie mij ontmaskert zal mij vinden.

Ik heb gezichten meer dan twee,

ogen die tasten in den blinde,

harten aan angst voor angst ten prooi.

Delf mijn gezicht op, maak mij mooi.


Delf mijn gezicht op, maak mij mooi.

Wie wordt ontmaskerd wordt gevonden

en zal zichzelf opnieuw verstaan

en leven bloot en onomwonden,

aan niets en niemand meer ten prooi.


Delf mijn gezicht op, maak mij mooi.


Huub Oosterhuis

M.15 IV14, Olieverf op paneel, 17.4 x 17.2 cm
Sluitenvorige pagina'svolgende pagina's
Sluiten

Reactie

Stuur een reactie naar de redactie
Sluiten